wyznanie: rzymsko-katolickie; zawód: rolnik; wykształcenie: 4 oddziały szkoły powszechnej; służba wojskowa: 2 Pułk Saperów w Legionowie (1925–1927). Od 1940 r. należał do struktur konspiracyjnych ZWZ, a następnie AK. Pełnił funkcję sekcyjnego w drużynie dowodzonej przez Mieczysława Lorenca „Szmerlinga” działającej na terenie gm. Karczmiska, Podobwodu „C”, Obwodu Puławy. Po „wyzwoleniu” Polski w 1944 r. cała drużyna złożyła broń u gminnego komendanta wojennego w Karczmiskach. Wówczas Szafran podjął służbę w milicji wiejskiej w Kraczewicach, którą pełnił do lutego 1945 r. W czerwcu 1945 r. aresztowany przez UB i wojsko. Po pobycie na posterunku MO w Wąwolnicy, przewożony do Puław uciekł z transportu. Ukrywał się do przełomu lutego i marca 1946 r., kiedy wstąpił w szeregi Zrzeszenia „WiN”. Przez Zygmunta Wilczyńskiego „Żuka” (komendanta dywersji Podobwowdu „C”) mianowany komendantem Placówki WiN w Kraczewicach, która została przemianowana na drużynę dywersyjną. Stanowisko to pełnił do jesieni 1946 r. Wówczas „Żuk” mianował Szafrana pomocnikiem Stanisława Nerońskiego „Burzy” – oficera gospodarczego Podobwowdu „C’. Po jego aresztowaniu „Roch” objął funkcję oficera gospodarczego, którą pełnił do ujawnienia się w PUBP Puławy w dniu 10 marca 1947 r. Wyrokiem WSR Lublin na sesji wyjazdowej w Puławach w dniu 15 lutego 1950 r. został skazany na karę śmierci. Wobec prośby Stanisława Szafrana o ułaskawienie Prezydent RP nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok poprzez rozstrzelanie wykonano 11 marca 1950 r. w więzieniu w Lublinie.